(Nie)pogoda

I patrząc przez okno znowu widzę jak deszcz stuka delikatnie w okno.

A jeszcze przed chwilą niebo mieniło się w barwach słońca. Teraz chmury przybrały ciemnych odcieni szarości i czerni.

Silny wiatr sprawia,że liście spadają z drzew i uderzają w okiennice. 

Świat wydaje się być smutny, bark w nim koloru i ciepła ludzkich serc.

Mimo,że deszcz przestał już padać, a zza chmur wybija się słońce, zostały pozostałości w postaci kałuż, w których odbija się smutna twarz jak w krzywym zwierciadle. 

I mimo,że promyki słońca pieszczą twarz to w sercu trzymam smutek,który nie pozwala na uśmiech.

Odczuwam tylko jak ciało ogarnia zimny podmuch wiatru.

Nie ma kto mnie ogrzać i tylko nie ma kto mnie ogrzać.

Spoglądam w niebo,wiedzę tęczę,która zapewnia mnie,że nie długo wszystko będzie kolorowe i czuję jak ktoś podbiega za moimi plecami i obejmuje mnie, odwracam się i widzę jego piękne,duże oczy, na twarzy maluje się uśmiech. Oboje stoimy zamknięci w swych ramionach. Ale czy to nie jest tylko sen? Tak,to tylko senne marzenie.